Τα όνειρα του νεκρού
Ελένη Λαδιά
Τώρα θα σας αποκαλύψω κάτι, το οποίον η ίδια ανακάλυψα μετά από πολλούς πειραματισμούς, πως η μεταθανάτια ζωή είναι απλώς η εξέλιξη της ζώσης με κοινό χαρακτηριστικό το όνειρον.
Θα γνωρίζετε βεβαίως, και αν όχι θα σας το μάθω εγώ, πως ο ορφικός ύμνος στον Ύπνο αναφέρει: «και την μελέτη του θανάτου φέρεις διασώζοντας τις ψυχές·/ γιατί εγεννήθης του θανάτου και της λήθης αδελφός». Στον ορφικόν επίσης ύμνον του ονείρου αναφέρεται: «μιλώντας με τις ψυχές των θνητών αφυπνίζεις τον νου…». Και ο επίσης του Θανάτου λέγει: «γιατί ο δικός σου ύπνος θραύει την ψυχή και την σύνδεση του σώματος… φέρνοντας τον βαθύ στους ζωντανούς αιώνιον ύπνον».
Γνωρίζετε επίσης από τη Θεογονία του Ησιόδου πως ο Ύπνος και ο Θάνατος είναι αδέλφια, τέκνα της μαύρης νύχτας, όπως και ο λαός των ονείρων, που όλα τα εγέννησε, χωρίς να πλαγιάσει με κάποιον. Επίσης και ο Όμηρος αναφέρεται στον Δήμο των ονείρων, καθώς και στις δυο πύλες τους, την κερατινήν με τα αληθή όνειρα και την ελεφαντινήν με τα ψεύδη.
Οι απεικονίσεις των αδελφών Ύπνου και Θανάτου στον ερυθρόμορφο κρατήρα του Ευφρονίου, οι οποίοι με αρχαγγελικά φτερά σηκώνουν τον νεκρό Σαρπηδόνα, όπου στο σώμα του παρατηρούμε μισόκλειστο το ένα μάτι και ελαφρώς ανοικτό το στόμα, συμπεραίνουμε πως ο γενειοφόρος Θάνατος είναι πιο ηλικιωμένος. Τι να σημαίνει; Ερμηνεύω: τις περισσότερες φορές ο θάνατος πλησιάζει τον άνθρωπο στην γεροντική ηλικία.
Λοιπόν σε αυτήν την ηλικία οι άνθρωποι κοιμούνται ακατάστατα και το βιολογικό τους ρολόγι αρχίζει να ξεκουρδίζεται. Όμως κομβικόν σημείον είναι το όνειρον.
Ευρισκομένη στην γεροντική ηλικία έχω έναν ύπνο βαθύτερο, αλλά από έφηβη ακόμη, γεμάτον όνειρα. Τα όνειρά μου είναι όντως ένας δήμος ονείρων, διότι είναι πολλά και με ατομική ιδιοσυστασία, τα οποία καλύπτουν όλες τις πτυχές και τις λεπτομέρειες της συναισθηματικής και νοητής ζωής. Είναι τόσο εναργή αυτά τα όνειρα, που με επηρεάζουν και στα μεσοδιαστήματα ύπνου και ξύπνιου. Εξακολουθώ να νομίζω πως ονειρεύομαι και δεν διακρίνω τις δυο ζωές. Τα όνειρα προκαλούν χαρά, πόνο, νοσταλγία, τύψεις και όλα όσα ο άνθρωπος βιώνει στην ζωή του. Σε αυτήν την ηλικία λοιπόν και την ακόμη μεγαλύτερη, το διάστημα ύπνου και θανάτου όλο μειούται, δίνοντας προτεραιότητα στο Όνειρον που εξαπλώνεται.
Έρχεται επομένως μια στιγμή, όπου ο θάνατος είναι απλώς μια μετάλλαξη του ύπνου, και η ζωή συνεχίζεται στον θάνατο φορώντας πάντα το ένδυμα του ύπνου, με φορέα το όνειρον. Ονειρευόμασθε συνεχώς, είτε θυμόμαστε τα όνειρά μας είτε όχι, σε όλη την διάρκειά μας. Όσο για την τιμωρία με τους πόνους και τα βασανιστήρια, καθώς και για την αμοιβή στην μεταθανάτια κατάσταση, δεν είναι παρά όνειρα ευτυχή ή βασανιστικά. Ευφραινόμασθε και βασανιζόμαστε.
Συμπερασματικώς τα όνειρα του νεκρού είναι όμοια με του ζωντανού, όπου ο νεκρός και ο ζωντανός είναι κατά συνθήκη ψεύδη.
Δημοσιεύτηκε 15 Μαρτίου 2020
Diastixo.gr
The dreams of the dead
Eleni Ladia
Rendered by Vassilis C. Militsis
Now I shall reveal to you something which I have discovered after much experimentation that life after death is simply the evolution of this life, and they both have a common feature – the dream.
You must certainly know, and in case you don’t, I will let you know that the orphic hymn to Hypnos [Sleep] states: “…and you bring death’s study saving the souls, for you were born siblings of Death and Lethe…”[Hymn 84.]
The Hymn to Dreams also relates: “…speaking to the souls of the dead, you awaken the mind…” [Hymn 86]. And the Hymn to Death says: “…for your sleep severs the soul from its corporeal connection…bringing the profound, eternal sleep to the living.” [Hymn 87]
You must also know that in Hesiod’s Theogony Sleep and Death are siblings, Black Night’s children, as well as all the multitude of dreams, which she begat without sexual intercourse. Homer, too, mentions the Demos [Town] of dreams with its two gates, the horn gate with the true dreams and the ivory one with the false.
Euphronius’ red-figure krater depicts the brothers Sleep and Death, bearing wings like archangels, carry the dead body of Sarpedon, whose one eye is half closed and the mouth is slightly open. From the illustration we gather that bearded Death is more aged than Sleep. And what does it mean? I shall explain: Death approaches people mostly in their old age.
At this age people tend to have an irregular sleep and their biological clock begins to unwind. But what matters is dreaming.
Being already in old age, my slumbers are deeper than before, but since my adolescence they have been visited by dreams. My dreams are indeed a demos of them, for they are plenty and typical of an individual constitution, and cover every fold and detail of my sentimental and mental life. These dreams are so clear that affect me in the interval between sleep wakefulness. I still think that I’m dreaming and cannot distinguish between dream and ‘real’ life. Dreams cause joy, pain, nostalgia, remorse and all than human beings experience in their lives. At this stage of my life and at a still more advanced, the interval between sleep and death is constantly dwindling, yielding priority to Oneiros [Dreaming], which gets the upper hand.
Consequently, a moment comes when death is merely a mutation of sleep, and life goes on in death donning the garment of a sleep full of dreams. We always dream throughout our lives, whether, or not, we remember our dreams. As far as sufferings and torments are concerned, as well as rewards in the afterlife, they are but happy or tormenting dreams. We both rejoice and tortured.
In conclusion, the dreams of the dead are similar to those of the living, and both are conventional concepts.
Published on March 15, 2020