Η προέλευση και η χρονολόγηση των ομηρικών ύμνων είναι θέμα εξαιρετικά δύσκολο. Άγνωστο επίσης, παραμένει και από ποιον έγινε η συλλογή των ύμνων. Από την αρχαιότητα ακόμη οι ύμνοι ονομάζονται προοίμια γιατί τους τραγουδούσαν πριν από την οίμη, που σημαίνει ένα οποιοδήποτε αφηγηματικό άσμα, παρόμοιο με εκείνα που είχαν υπόθεση σχετική με τα «κλέα ανδρών». Είναι αμφίβολο, όμως, αν οι μεγάλοι ομηρικοί ύμνοι -Δήμητρας, Απόλλωνα, Ερμή και Αφροδίτης- ήταν προοίμια, μολονότι υπάρχει και σ’ αυτούς ο στερεότυπος τελευταίος στίχος, «αυτάρ, εγώ και σείο και άλλης μνήσομ’ αοιδής». Οι ύμνοι δεν παρουσιάζουν ομοιογένεια από γλωσσικής και ποιητικής πλευράς. Οι μεγάλοι είναι ολοκληρωμένες συνθέσεις με μέρη άκρως ποιητικά, άλλοι έχουν απλό αφηγηματικό χαρακτήρα, ενώ οι πιο μικροί από αυτούς είναι επικλήσεις σε θεούς. Παρουσιάζουν όμως μεγάλο ενδιαφέρον για τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα της εποχής. Η έλλειψη, μάλιστα, γραπτών μνημείων τούς καθιστά πολύτιμες πηγές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)