Στις ημέρες μας, ένα δηλητηριασμένο δίχτυ εγκλώβισε την ανθρωπότητα. Ο εχθρός αόρατος μεν αλλά εμφανής στις περισσότερες φωλιές του. Εκατομμύρια μικρές εστίες υποδηλώνουν την παρουσία του. Προκαλεί πανδημία. Αυτό το παν είναι που μας απελπίζει. Στον ύπνο μας δεκάδες όνειρα αναπαριστούν τις ταινίες τρόμου, που αποθήκευσε το ασυνείδητόν μας. Αυτό το παν που δεν ξέρουμε να το διαχειριστούμε, αλλά πρώτη φορά μάς ενώνει.
Τώρα το παρελθόν του καθενός γίνεται μακρινό, σχεδόν μυθικό, αποκομμένο από τον παρόντα χρόνο. Και σε αυτό ανακαλύπτουμε μεγεθυσμένες μικρές ανθρώπινες χαρές, που μέχρι τώρα περιφρονούσαμε. Είναι βέβαιον πως η ανθρωπότητα έχει υποστεί μία μεγάλη τομή. Η ανθρωπότητα, που αν σκεφτούμε καλά δεν ήταν ποτέ αθώα, αφού έβγαζε τα μάτια της με πολέμους και ενδυναμωμένα εγώ: που δεν σεβάστηκε την γη, τον πλανήτη. Η ανθρωπότητα που δέχτηκε να εξοστρακισθούν οι ουμανιστικές σπουδές επιμένοντας μόνον στην πρόοδο της τεχνολογίας.
Βεβαίως η πανδημία είναι μία τιμωρία αλλά με την αρχαία σημασία, όπου τιμωρώ σημαίνει βοηθώ. Τώρα μία άλλη συνείδηση δημιουργείται στα εγκλωβισμένα καταφύγιά μας, ένα πρότυπον μάθημα δίνεται: να σεβόμαστε τον πλανήτη και να ανήκουμε στο συλλογικόν εμείς. Να λάβει σάρκα και οστά η θαυμάσια ρήση του John Donne[1] «Ο θάνατος κάθε ανθρώπου λιγοστεύει εμένα, γιατί είμαι ένα με την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό όταν χτυπά η καμπάνα μη ρωτάς για ποιον είναι: είναι για σένα». Μόνον κάνοντας βίωμα αυτά τα λόγια, θα μπορέσουμε να προσφέρουμε τριαντάφυλλα για την ανθρωπότητα εμείς οι επιζήσαντες, το νέο είδος ανθρώπου.
Χρόνια πολλά.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
[1] John Donne (1572-1631): ποιητής και μυστικιστής θεολόγος.
Εικαστικό: Αγγελική Νίτσα
Πηγή: Diastixo.gr
