Ανέκαθεν διακατεχόμουν από την διαίσθηση – μια διαίσθηση που την ένοιωθα περίπου σαν απόηχο μιας χαμένης μνήμης – πως το κρυμμένο μυστικό της Ελευσίνας, το ιερό κλειδί που η θεά εμπιστευόταν στους αξιωμένους να κατέλθουν στο Πλουτώνιο Άντρο – να δουν εκεί αειθαλή και λάμποντα, τον εν σιωπή (δηλαδή εν θανάτω) τεθερισμένο στάχυ – ήταν…
Εκδόσεις Omonia
Από τα χέρια και την αγάπη του μεταφραστή της στα Ρουμάνικα Claudiu Nicolae η Ελένη Λαδιά έχει πια σελίδα και στο Facebook. Σας περιμένουμε και εκεί για διαδραστική επικοινωνία και φυσικά με όλα τα δημοσιεύματα και τα βιβλία της συγγραφέως. Πολλές Ευχές με υγεία και δύναμη Η ηλεκτρονική διεύθυνση της σελίδας είναι: https://www.facebook.com/eleniladia.writer ΥΓ……
Κάντε “ΚΛΙΚ” στα σημεία στόχευσης που εμφανίζονται πάνω στην εικόνα…
Με ένα μυθιστόρημα της καταξιωμένης Ελληνίδας πεζογράφου Ελένης Λαδιά εμπλουτίζεται η σειρά «Βιβλιοθήκη Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» του ρουμανικού εκδοτικού οίκου «Omonia». Πρόκειται για το μυθιστόρημα «Αποσπασματική σχέση», που κυκλοφόρησε στα ρουμανικά, σε μετάφραση του Claudiu Sfirschi-Laudat. Μέσα από τις 221 σελίδες του βιβλίου αναδεικνύεται η επιστολογραφία μιας γυναίκας η οποία, μέσω της συγγραφικής της τέχνης, πασχίζει να…
Είναι πλέον γεγονός πως όσο περισσότερη συμπύκνωση έχει μία ποιητική πρόταση, τόσο μεγαλύτερη και περιέχουσα έννοια διαθέτει. Χθες την νύχτα, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, κατά τις τέσσερις, ξαναδιάβασα το μικρό και εύχυμο βιβλίο του Ελύτη με τον τίτλο, 2Χ7 ε, όπου επεσήμανα μία θαυμάσια ποιητική πρόταση: «Η οπτική του ήχου». Ο ποιητής γράφει για το τελικό ν και…
‘Αγαπημένη, ‘Αγαπημένη μας Καλό σου ταξίδι στήν ἀντιπέρα ὄχθη Αύτό τό πικρό κείμενο ἑνός ἐπικηδείου, γιά σένα γίνεται χαρίεν, διότι δέν θά ἀναφερθῶ στά συναισθήματα,–αὐτά εἶναι προσωπικά, μυστικά καί ἀθέατα-ἀλλά στήν προσωπικότητα σου, πού ἦταν σέ ὅλους ὁρατή. Ἀνῆκες στήν προνομιούχα στρατιά τῶν πολύ ἐξαιρετικῶν γυναικῶν, πού ἄφησαν τά ἴχνη τους, ἀκόμη καί σέ σκληρές…
Bριτόμαρτι, σου γράφω συνεχώς, κατάρα μου τα λόγια βγαίνουν και ξαναγυρίζουν βόλια εναντίον μου, γράφω λέξεις που σβήνουν σαν πυροτεχνήματα, γίνονται χρυσόσκονη, διαλύονται, περιίπτανται με μοναδικό σκοπό να σε αναζητήσουν. Bριτόμαρτι, αόρατη και εξαφανισμένη. Είναι όμως το αόρατο εξαφανισμένο; Το ξέρω, εξαφάνιση δεν υπάρχει, ούτε αόρατο, μόνο για τα δικά μας μάτια ισχύει. Πώς όμως…
Ἄς ἀρχίσουμε ἀπό τό προσωνύμιο, τό Χρυσοκόριτσο. Ἐπειδή ἔχω μέ τόν ἀναγνώστη μου μακρόχρονη σχέση, πάνω ἀπό μία τεσσαρακονταετία, ὀφείλω νά τοῦ διευκρινήσω πώς δέν ὐπάρχει κορίτσι καί μάλιστα χρυσό, διότι τό συγκεκριμένο πλάσμα ἦταν περίπου ἑβδομήντα ἐτῶν. Τό προσωνύμιο ἔδωσε ἡ ὑπέργηρη μητέρα, γιά τίς μεγάλες φροντίδες καί περιποιήσεις τῆς θυγατέρας. «Κορίτσια», λένε βεβαίως…