Εξ ιδίων τα αλλότρια, λέει μια παλαιά παροιμία και βρίσκει την εφαρμογή της στην συγγραφέα Ελένη Λαδιά, η οποία, προσπαθώντας να πείσει τις μητέρες να δίνουν αρχαία ονόματα στα κορίτσια τους, έκανε το γύρο του αρχαίου κόσμου , βάδισε σε μυθικά βουνά, συνομίλησε με θεούς και θεές, βασιλιάδες και βασίλισσες, μπήκε στα σπήλαια των νυμφών,…
Ἀμαρυλλίς Φαίνεται πώς εἶναι ἕνα ἐπινοημένο πρόσωπο, πού πρῶτος χρησιμοποίησε ὁ Θεόκριτος καί κατόπιν ὁ μιμητής του Βιργίλιος στό ἔργο Βουκολικά. Στό τρίτο εἰδύλλιο τοῦ Θεοκρίτου μέ τόν τιτλο «Κῶμος (Αἰπόλος ἤ Ἀμαρυλλίς)1 ἕνας αἰγοβοσκός τραγουδᾶ ἐρωτικά ἄσματα γιά τήν Ἀμαρυλλίδα, ἀφήνοντας τήν βοσκή τῶν αἰγῶν του στόν Τίτυρο. Τόν συμβουλεύει νά τραβήξει πρός…
«Πάρε μας μαζί σου στον κόσμο των ζωντανών», εκλιπαρούσαν οι τέσσερις άνδρες που είχαν εμφανιστεί στ’ όνειρο της γυναίκας και της έγνεφαν από την απέναντι όχθη, από τον άλλο κόσμο, τον τρομερό, τρομεροί και οι ίδιοι με τα χωρίς χαρακτηριστικά πρόσωπά τους καλυμμένα με γύψο, πανόμοιοι με τους Τιτάνες όταν επιτέθηκαν στο παιδί-Διόνυσο. «Πάρε…
Ο αναγνώστης που θα περιδιαβεί «Τα άλση της Περσεφόνης», θα νοιώσει ότι πέφτει «θύμα» μιας ακατανίκητης γοητείας. Πρόκειται για το νέο βιβλίο της Ελένης Λαδιά, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, σε καλαίσθητη έκδοση. Είναι ένα μυθιστόρημα που μοιάζει με ορμητικό ποταμό. Έναν ποταμό κρυστάλλινο και διαυγή, που τα νερά του, καθαρά, γαλήνια, αλλά πολλές φορές και…
Το πάθος για το απόλυτο, ως κατάστασης οντολογικής, κατατρύχει τα πρόσωπα των μυθιστορημάτων της Ελένης Λαδιά. Όπως και το «Χ ο λεοντόμορφος» (1986) ή στη «Θητεία» (1994), οι αφηγηματικοί χαρακτήρες στα Άλση της Περσεφόνης κατέχονται από μια δύναμη που σε σημαντικό βαθμό την αγνοούν, έως τη στιγμή που αυτή τους αποκαλύπτεται μ’ έναν τρόπο συνταρακτικό,…
Ο ποιητής Ηλίας Κεφάλας **** **** **** Τὰ ἄλση τῆς Περσεφόνης» (ἤ ἡ κάθοδος τοῦ συγγραφέα στὰ πρωτεϊκὰ ἀρχέτυπα τῶν μύθων) Κάθε φορὰ ποὺ πληροφοροῦμαι τὴν ἔκδοση ἑνὸς καινούριου ἔργου τῆς Ἐλένης Λαδιᾶ, πρὶν ἀκόμα τὸ διαβάσω, ἔρχεται στὸν νοῦ μου ἡ ἔννοια τοῦ ὀρφικοῦ λόγου. Μὲ τὸν ἐπιθετικὸ αὐτὸν προσδιορισμὸ εἶχα χαρακτηρίσει…
Ανέκαθεν διακατεχόμουν από την διαίσθηση – μια διαίσθηση που την ένοιωθα περίπου σαν απόηχο μιας χαμένης μνήμης – πως το κρυμμένο μυστικό της Ελευσίνας, το ιερό κλειδί που η θεά εμπιστευόταν στους αξιωμένους να κατέλθουν στο Πλουτώνιο Άντρο – να δουν εκεί αειθαλή και λάμποντα, τον εν σιωπή (δηλαδή εν θανάτω) τεθερισμένο στάχυ – ήταν…
