«Θέλω να σε πάρω μια μέρα και να σε ταξιδέψω σε χώρες μακρινές, σε πρόσωπα και ιδέες, σε βιβλία και συγγραφείς, σε άλλους ονειρότοπους που κάποτε με μαγνήτισαν και με μάγεψαν. Να σε πάω εκεί, όπου κάθε φορά που πήγαινα, νόμιζα ότι εκείνη τη στιγμή ξαναγεννιόμουν.»
«Πού ακριβώς;»
«Στα άλση της Περσεφόνης. Στα προσωκρατικά λιβάδια της σκέψης. Στην έρημο της Νιτρίας. Στο Σινά. Στον Ιωάννη της Κλίμακος. Στον Φρειδερίκο της αρχαιολατρίας. Στον δαιμονισμένο Ντοστογιέφσκι. Στον μυστηριακό Παπαδίτσα. Στην ελληνογενή κι ελληνοκεντρική Αλεξάνδρεια. Στον Κεραμεικό. Αλλά πάντα θα γυρίζουμε στην Ελευσίνα, εκεί όπου κάποια στιγμή μπορεί να πιούμε μαζί τον κυκεώνα.»
«Μα πώς θα με πας Ελένη σε όλους αυτούς τους θαυμάσιους τόπους;»
«Μιλώντας σε. Μόνο. Αρχίζουμε;»
Κι αρχίσαμε.
Και συνεχίζουμε ακόμα.
